92. Hard werken en dromen is fijn

Beste Jan

Ik heb van die momenten dat ik ook graag een 3-de generatie kind zou willen zijn. Lekker niets doen en met het geld van Pa en Ma een rustig leventje leiden. Maar die gedachte komt maar zelden op. Hard werken is fijn. Daar kwam ik achter bij mijn eerste baantje als schoonmaker toen ik zestien was. Tijdens mijn eerste week werd ik ingewerkt door een ervaren schoonmaker en die zei dat ik langzaam moest werken en vertelde mij in welke kamers en toiletten ik mij kon verstoppen als ik klaar was met mijn werk zodat de ploegleider mij niet zou zien en ander werk zou geven.De eerste weken luisterde ik naar mijn collega en ik zat dus elke avond van half 8 op een toilet me dood te vervelen en te wachten tot het 8 uur werd zodat ik naar huis kon gaan. Ik werd helemaal gestoord van het expres langzaam werken en van het niets doen. Ook vond ik de ploegleider een aardige vent en ik voelde mij heel oneerlijk. Op een maandag vertelde ik mijn collega dat ik gewoon ging werken en als ik eerder klaar was ik om meer werk zou vragen.

Vanaf die tijd was het werk leuk. Ik maakte het een wedstrijd om de vele toiletten steeds sneller schoon te maken en toch nog door de keuring van de ploegleider te komen. Al snel kreeg ik de leukste en moeilijkste klussen en mocht ik, als ik wilde, altijd overwerken. De tijd ging vaak zo snel voorbij dat ik het soms jammer vond dat het tijd was. Regelmatig ging ik door omdat ik per se iets af wilde maken. Veel van mijn collega schoonmakers begrepen niets van mij en dachten dat ik gek was. Ik begreep hen niet. Immers, bij mij vloog de tijd voorbij, ik verdiende meer, en ik had plezier. Ik was trots op mijn werk (niet als er nog kantoorpersoneel was want die deden enorm vervelend, lieten expres asbakken vallen enzo als ik aan het stofzuigen was – ja toen werd er nog gerookt in kantoren).

Dat schoonmaakwerk heb ik anderhalf jaar gedaan. Het was op het hoofdkantoor van de ABNAMRO bank (of toen nog alleen ABN of juist alleen AMRO) en het heeft mij heel veel geleerd en het heeft mij gevormd. Niet alleen het schoonmaakwerk maar ook doordat ik alles bekeek wat ik op de bureaus zag liggen. Contracten, correspondentie. Ze hadden toen nog telexen en die ratelden de hele avond door met berichten over dat Heineken een daggeldlening wilde van een paar honderd miljoen gulden, dat een andere bank twintig miljoen gulden teruggestort wilde hebben, dat een handelsmaatschappij een Letter of Credit voor een groot bedrag wilde hebben. Ik nam alles gretig in mij op en nam mij voor dat ik dat later allemaal ook zou bereiken. Ik droomde wat weg die tijd.

Ik moest ook het kantoor van de hoogste directeur schoonmaken. Wat een prachtig kantoor vond ik dat. Met een enorme glazen pui, een groot balkon met planten en met uitzicht op de Vijzel Straat en de Herengracht. Enorme leren bankstellen en een super groot bureau met een bureaustoel waar ik helemaal in wegzonk. Ik zat daar weleens, met mijn voeten op het bureau, fantaserend en dromend over dat ik later ook zo’n kantoor zou hebben.

Dat kantoor heb ik inmiddels in Boekarest, maar ik zit liever met mijn laptop in een van onze open kantoren tussen al mijn collega’s.

Groet,

Gerard