84. Tijd verknoeien met Sudoku, 2048, TV

Beste Jan

Ik ben tot een schokkende conclusie gekomen. En dat is dat ik een enorme lapzwans ben (=luie man die niets nuttigs doet). Misschien is het woord ‘niets’ iets te sterk uitgedrukt, maar toch.Ik heb twee spelletjes op mijn telefoon die ik bijna elke dag doe: 2048 en Sudoku. Ik vind ze leuk omdat ze een beetje moeilijk zijn maar eigenlijk ook weer redelijk makkelijk zodat ze mij het gevoel geven dat ik best slim ben. Dat gevoel is fijn. Ze zijn ook leuk omdat ik vooruitgang boek. Ik word steeds iets beter. Dat geeft ook weer een fijn gevoel.

Ik ben dus al een paar jaar met Sudoku de cijfertjes 1 tm 9 aan het invullen en sinds een half jaar met 2048 vakjes aan het schuiven. Totdat ik mij verleden week realiseerde hoeveel tijd ik hier aan besteedde. De spelletjes houden namelijk statistieken bij en dus ook hoeveel tijd je per spelletje besteed. Aan Sudoku heb ik waarschijnlijk de laatste 8 maanden zo’n 14.400 minuten besteed. 14.400 minuten = 240 uur gedeeld door een 8-urige werkdag = 30 dagen = 6 werkweken. Aan 2048 heb ik dit jaar zo’n 6.000 minuten besteed (omdat ik het pas dit jaar heb ontdekt) = 100 uur = 12.5 werkdagen = 2.5 werkweek. En TV durf ik nauwelijks op te schrijven want ik dacht dat ik weinig TV keek: maar helaas, gemiddeld kijk ik 1.5 uur per dag. Dat is tot en met gisteren 231 dagen x 1.5 uur = 346.5 uur = 20.790 minuten = 43.31 werkdagen = 8.66 werkweken.

In totaal heb ik dus dit jaar 17.16 werkweken verknoeid. 85.81 werkdagen. 686.5 uren. 41.190 minuten. En dat maakt dan tweemiljoenvierhonderdeenenzeventigduizendvierhonderd seconden. Dat is niet niets.

Stel dat ik al deze tijd had besteed aan werk, aan het lezen van boeken die mij slimmer maken of aan een studie had besteed dan had ik nu dus een stuk vermogender en/of slimmer en/of succesvoller geweest. Ik kan nu natuurlijk zeggen dat ik met Sudoku op niveau 12 ben beland en met 2048 tegeltje 4096 heb gehaald (en na 100 uur pielen behoor ik bij de laagste 1% qua niveau, dus ik schiet ook nog eens helemaal niets op) maar dat geeft totaal geen voldoening, het is zonder ook maar enige mate van relevantie en eigenlijk dus diep triest dat ik zo mijn tijd aan het verdoen ben.

Ik heb dus die spelletjes van mijn telefoon gehaald en ik ben gestopt met TV kijken. Gisteren was de eerste dag zonder al dit vermaak. Tenminste dat was het plan. Echter bij mijn moeder stond de TV aan en ik heb een half uur gekeken. Thuis stond de TV aan en ik heb een half uur gekeken. Maar geen spelletjes meer en met de tijd die ik opeens had (ik werd bekropen door een vreemd gevoel, alsof mijn leven er niet meer toe deed, alsof er geen zingeving meer was) heb ik een boek gepakt van David Bohm, ‘Unfolding Meaning’ en ik had direct het gevoel dat ik hier slimmer van wordt. En dat dit toch eigenlijk veel fijner is dan cijfertjes invullen en vakjes heen en weer schuiven op het schermpje van mijn telefoon.

Ik heb mijzelf voorgenomen dat ik de komende maanden geen tijd meer ga verknoeien aan TV en suffe spelletjes en het lezen van kranten en ik ben heel benieuwd wat dit zal brengen. Misschien kom ik er in een latere column nog eens op terug!

Groet,
Gerard